Fałszywy pieśniarz

Szarpnęła głową, gdy zimny jak lód, oślizgły jęzor przesunął sięlubieżnie po jej policzku, zadygotała ze strachu i obrzydzenia, kiedy z paskudnym mlaśnięciem powędrował od linii żuchwy aż doobojczyka. Drętwota ustąpiła natychmiast, ciało napięło się jakściśnięta sprężyna, płuca ze świstem nabrały powietrza. Ida wierzgnęła dziko, chwyciła nocną lampkę i walnęła stwora prosto w obleśnie wyszczerzony pysk… ale równie dobrze mogłaby uderzyć chmurę dymu. Stwór rozwiał się jak zły sen i zmaterializował znowu po drugiej stronie łóżka. Jego pół ludzka, pół zwierzęca postać emanowała złowrogą, roztętnioną mocą, a w kocich ślepiach iskrzyła groźba. Orazwyzwanie. Szamanka przyjęła je od razu. Bez zastanowienia.